Ne çok hata yapıyoruz,değil mi? Çoğu aslında bilinç altımıza yerleşmiş korkulardan oluşuyor,bunu bilmeseniz de.Yalan söylemek mesela.Biri size acı gerçekleri söylediğinde canınız yanmıştır,bunu başkasına yapmak istemezsiniz.Ben bu hafta çok önemli bir hatamı öğrendim.
Güvenmek değil.
Sevmek değil.
Değer vermek,değil.
Beklenti içinde olmak.
Beklenti içimde yaşamak.
Sahip olmak istemek.
Bencil derken aslında kendimin bencil olduğunu öğrendim ben.
Bencil olmamak.
Akışına bırakmak.
Bazı gerçekler acıtıyor biliyorum.Birkaç gün önce o acıların hepsi bir anda kendini gösterdi ve tek istediğim sorunumu çözmekti.Saçmaladım belki de.Farkında olmadan beklenti içindeymişim ben.Herkesten ''Bu benim en yakınım olmalı,ben de onun.'' ''Biz her şeyi konuşabilmeyiz.'' ''Benim verdiğim değer kadar değer vermeli.'' Şimdi düşünüyorum da,bu yüzden kaç arkadaşımı kaybettim ben.Hala kaybedebilirim hatta.Göz yaşlarım boşuna.Bunlar hep bencilliğin getirdiği göz yaşları.Her şey BEN kelimesinin etrafında dönüyormuş da farkında değilmişim.İnsanları çok iyi analiz ettiğimi söylerim her zaman.Ama bir kişi hariç.Kendimi hiç analiz edemedim.Etmek istemedim belki de.Hatalar hep başkasındaydı bana göre, tabii bazen ben kendimde de arıyordum.Bu konumuz değil tabii.Bir şeyler beklemek,sadece yıpratır.Olanlara sahip çıkmak daha kolayken ben yıpranmayı seçtim.İlk defa bu kadar pişmanım sanırım.
Şimdi size gelelim.Arkadaşınıza dönün bakın.Beklentileriniz var mı?Silin.Beklentiler göz yoruyor.Kimseye bu yükü yüklemeyin,kendinize bile.Bırakın zaman işini yapsın.Yapmasa bile,bir gün Doktor gelir ve düzeltir:)
Kısacası,tadını çıkarın.
Yaşamanız gerekeni yaşayın.
Yaşamadıklarınıza üzülmeyin.
Acılarınızda boğulmayın.
Sevgiyle kalın.
Amelia.
